“Toen ik met pensioen ging, zocht ik een zinnige tijdsbesteding. Ik ben in contact gekomen met Auxilia via een van mijn kinderen. Zij had een Auxilia-vrijwilliger ontmoet. Toen ik op de website las waar Auxilia voor staat en wat hun doelstellingen zijn, kon ik alleen maar ‘ja’ zeggen.”

“In juli 2020 startte ik met een eerste leerling Ilkay, een hoogopgeleide Turkse vluchteling. Al snel kreeg ik de vraag om nog twee andere leerlingen te begeleiden: Eyüp, een volwassen man, ook van Turkse afkomst – een vriend van Ilkay – en Karim, een 13-jarige Palestijnse jongen. Ik oefen met hen twee keer per week een uur Nederlands. Het is moeilijk voor hen om hier in België aan te komen zonder één woord van de taal te kennen. Na hun werk-of schooluren nog Nederlandse les volgen is heel vermoeiend. Ik vind het echt bewonderenswaardig dat ze ’s avonds nog hun laatste restjes moed en energie bij elkaar rapen voor mijn lessen.”

“Onze sessies gaan digitaal door, al hoop ik mijn leerlingen binnenkort ook af en toe fysiek te zien. Ik heb geen gestructureerd programma. Dat hebben ze al in de andere lessen Nederlands die ze volgen, dus dat is ook niet nodig. Met Ilkay en Eyüp gebruik ik regelmatig Nedbox, een tool met stukjes tekst of audio. Na het lezen of beluisteren worden vragen beantwoord. Met Karim herhaal ik ook wat hij in zijn lessen op school zag. De bedoeling is dat zij zelf veel praten.”

“Ik heb geen leerstof die ik per se gezien wil hebben. Het doel is dat ze voldoende kennis hebben om op hun eigen benen te staan. Als ze op een niveau komen waarop ze voldoende gewapend zijn met het Nederlands, zullen ze zelf afhaken. Ik blijf hen graag lesgeven zolang zij dat zelf nuttig vinden.”

“Ik ben maar een kleine schakel in hun vooruitgang, maar ik voel dat ze me dankbaar zijn. Zo kozen ze er alle drie voor om ook tijdens de zomervakantie door te gaan met de lessen, een teken dat ze echt iets hebben aan onze sessies. Dat geeft me het gevoel dat wat ik doe, nut heeft.”